Κώνσταντίνος Ανδρονίκου: Σύνταγμα - Πολιτική εορτή ή δήλωση;
Αν υπάρχει μια μέρα που θα έπρεπε να είναι σίγουρα ξεχωριστή για τους Έλληνες αυτή θα ήταν η 3η Σεπτέμβρη.
Προλαβαίνοντας το μειδίαμα του αναγνώστη που πιστεύει ότι αναφέρομαι στην ίδρυση ενός πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος, εξηγώ: Το 1843, το νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος, υπέφερε από την αδεξιότητα του θεσμού της Μοναρχίας. Ο βασικότερος λόγος σύμφωνα με αρκετούς έγκριτους ιστορικούς, ήταν αφενός η αδυναμία του Όθωνος να κατανοήσει τις ανάγκες της τότε ελληνικής κοινωνίας και αφετέρου η δυσκολία των κοινωνικών στρωμάτων να λειτουργήσουν μετά από αιώνες υπό τον Οθωμανικό ζυγό, εντός των πλαισίων ενός οργανωμένου με τα τότε δεδομένα για την εποχή κράτους ή ορθότερα, Βασιλείου.
Η απόλυτη μοναρχία έβρισκε αντίθετους όχι μόνο το λαό, αλλά μια μερίδα ανθρώπων, των λίγων εναπομεινόντων ηρώων που νίκησαν τους κατακτητές και ελευθέρωσαν την Ελλάδα. Έτσι όπως αναφέρει ο μεγαλύτερος εξ αυτών, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, σταυρώνοντας όρκο στο σπαθί τους, τη νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, βγήκαν στη πλατεία μπροστά από το ανάκτορο μαζί με το λαό και πρωτοστάτη τον Συνταγματάρχη Καλλέργη, ζητώντας από τον Όθωνα ένα πράγμα: Σύνταγμα.
Έτσι λίγους μήνες αργότερα το Μάρτιο του 1844, ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος, που σίγουρα ήταν αδύναμο το και περισσότερο έμοιαζε με ένα συμβόλαιο μεταξύ Βασιλέως και Λαού, αλλά ήταν και η αρχή για τα θεμέλια του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Εκείνη η Επανάσταση, γιορτάστηκε για μερικά χρόνια κι έπειτα ξεχάστηκε ίσως κι εσκεμμένα από τους επόμενους μονάρχες. Έπρεπε να έρθει ο μεγάλος Σεφέρης τη δεκαετία του 30 για να αναστήσει τον Μακρυγιάννη και τα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου.
Ξεπερνώντας τις αδυναμίες εκείνου του πρώτου κειμένου περίπου 110 θέσεων, οφείλουμε ως σύγχρονοι πολίτες να σταθούμε στη σημασία της αυθόρμητης εκείνης κίνησης του ελληνικού λαού, να σταθεί απέναντι στον πανίσχυρο θεσμό μαχόμενος για να διεκδικήσει τον σημαντικότερο έως και σήμερα νόμο των νόμων ενός οργανωμένου και ισχυρού κράτους.
Αλήθεια πόσοι από εμάς έχουμε διαβάσει το Σύνταγμα; Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι το Σύνταγμα είναι εκείνο το κείμενο που καθορίζει τη ζωή μας και τα δικαιώματα μας;
Εάν δίναμε τη δέουσα προσοχή στο κείμενο αυτό, ίσως να βελτιωνόμασταν ως πολίτες αλλά περισσότερο ίσως να πράτταμε διαφορετικά εντός της κοινωνίας.
Ειδικότερα σήμερα η ανάγκη για συνταγματικότητα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Αυτό διότι με τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, αρκετά δικαιώματα μας καταργούνται, υπέρ ευρύτερων οργανισμών, οι οποίοι ψηφίζουν νόμους για σωρεία χωρών, δημιουργούν δυσλειτουργία στα εθνικά συντάγματα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την εμμονή αρκετών κρατών για συχνές συνταγματικές αναθεωρήσεις αλλά και της τακτικής τους να περνάνε όλο και περισσότερες ευθύνες σε σε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, ξεχνώντας ότι υπάρχει ένα βασικό πλεονέκτημα σε κάθε Σύνταγμα: δεν πρόκειται για έναν νόμο κοινό που αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις ενός κόμματος αλλά αφορά αρχές καθολικές που συνδέονται με τις ζωές όλων μας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη χρειάζεται να τεθεί ένα καίριο αίτημα προς την Ελληνική κυβέρνηση. Σε μια χρόνια δύσκολη και παραμονές της επετείου για τα 200 χρόνια από την Ελληνική επανάσταση, η 3η Σεπτεμβρίου να καθιερωθεί ως εθνική εορτή για να θυμούνται όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας ότι το Σύνταγμα μας, δεν είναι παρά μια δήλωση προς τους ξένους αλλά κυρίως προς τους εαυτούς μας. Μια δήλωση, ότι σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου και της Ευρώπης, τίποτα δεν μας χαρίστηκε.
Η απόλυτη μοναρχία έβρισκε αντίθετους όχι μόνο το λαό, αλλά μια μερίδα ανθρώπων, των λίγων εναπομεινόντων ηρώων που νίκησαν τους κατακτητές και ελευθέρωσαν την Ελλάδα. Έτσι όπως αναφέρει ο μεγαλύτερος εξ αυτών, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, σταυρώνοντας όρκο στο σπαθί τους, τη νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, βγήκαν στη πλατεία μπροστά από το ανάκτορο μαζί με το λαό και πρωτοστάτη τον Συνταγματάρχη Καλλέργη, ζητώντας από τον Όθωνα ένα πράγμα: Σύνταγμα.
Έτσι λίγους μήνες αργότερα το Μάρτιο του 1844, ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος, που σίγουρα ήταν αδύναμο το και περισσότερο έμοιαζε με ένα συμβόλαιο μεταξύ Βασιλέως και Λαού, αλλά ήταν και η αρχή για τα θεμέλια του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Εκείνη η Επανάσταση, γιορτάστηκε για μερικά χρόνια κι έπειτα ξεχάστηκε ίσως κι εσκεμμένα από τους επόμενους μονάρχες. Έπρεπε να έρθει ο μεγάλος Σεφέρης τη δεκαετία του 30 για να αναστήσει τον Μακρυγιάννη και τα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου.
Ξεπερνώντας τις αδυναμίες εκείνου του πρώτου κειμένου περίπου 110 θέσεων, οφείλουμε ως σύγχρονοι πολίτες να σταθούμε στη σημασία της αυθόρμητης εκείνης κίνησης του ελληνικού λαού, να σταθεί απέναντι στον πανίσχυρο θεσμό μαχόμενος για να διεκδικήσει τον σημαντικότερο έως και σήμερα νόμο των νόμων ενός οργανωμένου και ισχυρού κράτους.
Αλήθεια πόσοι από εμάς έχουμε διαβάσει το Σύνταγμα; Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι το Σύνταγμα είναι εκείνο το κείμενο που καθορίζει τη ζωή μας και τα δικαιώματα μας;
Εάν δίναμε τη δέουσα προσοχή στο κείμενο αυτό, ίσως να βελτιωνόμασταν ως πολίτες αλλά περισσότερο ίσως να πράτταμε διαφορετικά εντός της κοινωνίας.
Ειδικότερα σήμερα η ανάγκη για συνταγματικότητα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Αυτό διότι με τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, αρκετά δικαιώματα μας καταργούνται, υπέρ ευρύτερων οργανισμών, οι οποίοι ψηφίζουν νόμους για σωρεία χωρών, δημιουργούν δυσλειτουργία στα εθνικά συντάγματα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την εμμονή αρκετών κρατών για συχνές συνταγματικές αναθεωρήσεις αλλά και της τακτικής τους να περνάνε όλο και περισσότερες ευθύνες σε σε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, ξεχνώντας ότι υπάρχει ένα βασικό πλεονέκτημα σε κάθε Σύνταγμα: δεν πρόκειται για έναν νόμο κοινό που αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις ενός κόμματος αλλά αφορά αρχές καθολικές που συνδέονται με τις ζωές όλων μας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη χρειάζεται να τεθεί ένα καίριο αίτημα προς την Ελληνική κυβέρνηση. Σε μια χρόνια δύσκολη και παραμονές της επετείου για τα 200 χρόνια από την Ελληνική επανάσταση, η 3η Σεπτεμβρίου να καθιερωθεί ως εθνική εορτή για να θυμούνται όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας ότι το Σύνταγμα μας, δεν είναι παρά μια δήλωση προς τους ξένους αλλά κυρίως προς τους εαυτούς μας. Μια δήλωση, ότι σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου και της Ευρώπης, τίποτα δεν μας χαρίστηκε.
-------------------------
To Almopia24.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι αυτό δε σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, καθώς αυτές εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη, σχολιαστή ή αρθρογράφο.
.webp)
