Γιατί δεν θέλουμε να γεράσουμε;

Γιατί δεν θέλουμε να γεράσουμε; Γιατί φοβόμαστε να γεράσουμε; Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπινου γένους είναι τα γηρατειά.
Γιατί φοβόμαστε να μεγαλώσουμε; Τι μας φοβίζει περισσότερο, πως μεγαλώνουμε και ζούμε την φθορά ή ότι αντιλαμβανόμαστε, με την σοφία που διέπει την εκάστοτε ηλικία, πως χάσαμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας σε ανούσιες καταστάσεις;

Φοβόμαστε το γήρας, διότι αρνούμαστε τον θάνατο ή φοβόμαστε ότι με το πέρασμα της νιότης μειώνεται η αξία μας;

Φοβόμαστε την σωματική ανεπάρκεια των φυσικών αντοχών μας ή φοβόμαστε ότι πλησιάζουμε πιο κοντά στην μη ύπαρξη μας στον πλανήτη γη, τόσο εμείς όσο και οι αγαπημένοι μας; Φοβόμαστε την απώλεια των σεξουαλικών όρμων μας ή βασιζόμαστε πολύ στα πρότυπα κοινωνιών που θα πρέπει να επανακαθοριστούν;

Οι φόβοι και οι τοίχοι που υψώνουμε μπροστά μας είναι εμπόδια, αλλάζουν την σκέψη μας.

Πρότυπα και ρόλοι

Ο αρχέγονος φόβος της απώλειας της ζωής, ή της περιθωριοποίησης λόγω ηλικίας, είναι αποκύημα των συγχρόνων κοινωνιών. Στις αρχαίες και όχι μόνο κοινωνίες, οι περισσότεροι γνωρίζουμε, πως ο μεγαλύτερος σε χρόνια, δεχόταν σεβασμό, και η γνώμη του είχε πάντα την σημαντικότερη βαρύτητα λόγω της σοφίας των χρόνων που είχε ζήσει. Και όφειλαν όλοι να δεχτούν την κρίση των μεγαλύτερων – σοφών, έστω και αν διαφωνούσαν ριζικά.

Στις περασμένες κοινωνίες των ανθρώπων, σ’ αυτές που εμείς οι σύγχρονοι χλευάζουμε, ο άνθρωπος που μεγάλωνε αποκτούσε τον σημαντικότερο ρόλο ανάμεσα στους υπολοίπους.

Όσο μεγάλωνε η ηλικία, τόσο μεγάλωνε και η ευθύνη που είχε ως προς τους νεότερους. Οι άνδρες αποτελούσαν τα επιτελεία των σοφών και γιατρών, και οι γυναίκες των διδαγμάτων,των εθίμων ή την διδαχή της θρησκευτικής λατρείας και μύησης, που ένωνε και αποφόρτιζε την φυλή, την κοινωνία, τον πολιτισμό.

Η μητρότητα – γονιμότητα, ήταν ιερή και αναγνωρίσιμη, πρώτα στην ίδια την φύση, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον άνθρωπο.

Η μεγαλύτερη ηλικία και το γήρας, αποθεωνόταν σαν το απόλυτο αγαθό της σοφίας και της γνώσης, πηγή ζωής και εμπειριών που οι νεότεροι επιθυμούσαν να λάβουν και οι μεγαλύτεροι πρόσφεραν σταδιακά, κρίνοντας ανά περίπτωση, τι πρέπει να διδάξουν σε κάθε κατάσταση, και πώς θέλουν να γαλουχήσουν τις νέες γενιές.

Η εποχή μας

Στις σύγχρονες κοινωνίες η απώλεια της νιότης κυρίως στον γυναικείο πληθυσμό, οδηγεί σε κατάσταση μη αποδοχής, τόσο σε εργασιακό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ο λόγος που θα προτιμηθεί μια νεότερη γυναίκα στον εργασιακό χώρο, έχει να κάνει με την οικογενειακή φροντίδα που δυστυχώς στις περισσότερες κοινωνίες επωμίζεται η γυναίκα σύντροφος.

Την μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα, η κοινωνία και τα πρότυπα που πλειοψηφούν, την θέλουν με οικογένεια, όταν προσεγγίσει τα τριάντα έτη. Την θέλουν μητέρα. Την «γκρεμίζουν» από σύμβολο πόθου και σεξουαλικής επιθυμίας, την ταξινομούν σε κατηγορίες βάση σεξουαλικών ηλικιακών προϋποθέσεων. Χαρακτηρισμοί όπως cougar, milf και άλλοι που μάλλον μου διαφεύγουν, υποβαθμίζουν την σεξουαλική ταυτότητα της κάθε ηλικίας.

Η γυναίκα θα «πρέπει» να έχει βρει τον κατάλληλο σύντροφο και να έχει προτεραιότητα την οικογένεια, ανεξάρτητα των προσωπικών και επαγγελματικών στόχων και φυσικά να παραμένει θελκτική, όμορφη, επιθυμητή και νέα. Η τεκνοποίηση αγχώνει την καλύτερη ηλικία της γυναίκας, με αποτέλεσμα τις λάθος επιλογές συντρόφων και οδηγεί στην μείωση αποδοχών και επαγγελματικών κινήτρων όπως επίσης και της γυναίκειας αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.

Σε αντίθεση ο άνδρας, ναι μεν φοβάται το γήρας, αλλά η ηλικία που ξεκινά να τον ενοχλεί και ίσως να τον φοβίζει , είναι κοντά στα πενήντα.

Ο άνδρας «κουβαλητής» οφείλει, βάση προτύπων της κοινωνίας πάντα, να έχει αποκατασταθεί επαγγελματικά έτσι ώστε να είναι επιθυμητός σύντροφος. Τα όρια ηλικίας «αποκατάστασης» του άνδρα επιμηκύνονται έως τα σαράντα. Πάνω από τα σαράντα έτη, ο εργένης άνδρας παραμένει επιθυμητός από το γυναικείο φύλο, αποπνέοντας γοητεία ίσως και περισσότερο από πριν, και με κλίση σε μικρότερες ηλικίες. Η τεκνοποίηση και η απώλεια των φυσικών αντοχών αγχώνει το ίδιο και τον άνδρα, αλλά δεν είναι σημείο αναφοράς τόσο όσο στην γυναίκα.

Υπάρχει ελπίδα

Κάθε νόμισμα όμως έχει δυο πλευρές. Η συμπαντική και τεράστια ενέργεια και δύναμη που μας γέννησε και ονομάζεται Θεός, καθολικός νους ή αγάπη, σοφά ενήργησε, ακριβοδίκαια,και μοίρασε την νιότη στα όμορφα σώματα μαζί με την απερισκεψία και την ανεμελιά, και την ωριμότητα με την έκρηξη της πνευματικότητας, και την φθορά του σώματος.

Εσείς γνωρίζετε πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος σταματά να μεγαλώνει στην μαγική ηλικία των πενήντα έξι ετών!!! Τότε κρίνει η φύση πως ολοκληρωθήκαμε, εμείς γιατί την αμφισβητούμε;

Ίσως να είναι επικρατέστερη αντίληψη ότι ο φόβος μας κατακλύζει όταν μεγαλώνουμε. Δεν είναι φόβος όμως, ονομάζεται κρίση. Και οι κρίσεις όταν αξιολογηθούν σωστά μας οδηγούν σε σημαντικά συμπεράσματα και ανατρεπτικές αποφάσεις. Αυτές που έχεις το σθένος και την ωριμότητα να πάρεις όταν είσαι στην μέση ηλικία.

Δεν θέλουμε να γεράσουμε γιατί χάνουμε την ανεμελιά μας, και αγωνιούμε για το μέλλον. Φοβόμαστε τις αρρώστιες των γηρατειών. Ξεχνάμε όμως πως η φυσική εξέλιξη των όλων, έχει έναν κύκλο ζωής και είναι πολύ στο χέρι μας να φροντίσουμε πως θέλουμε να είμαστε, μέσα ή έξω από τον κύκλο; Σώμα τριαντάρη με ψυχολογία εβδομηντάρη ή σώμα και πρόσωπο ωριμότητας και ηρεμίας;
Εν κατακλείδι

Θέλουμε να γεράσουμε, αλλά φυσιολογικά και όμορφα. Όπως αρμόζει σ’ ένα αρμονικό κύκλο ζωής, με όλα τα στάδια πνευματικής και σωματικής εξέλιξης. Η φθορά μπορεί να είναι ελεγχόμενη τηρώντας το πολύ σοφό «νους υγιής εν σώματι υγιεί».Οι ρυτίδες μας, ας είναι ρυτίδες από τα γέλια, και τα χέρια μας, ας είναι δυνατά από όλους αυτούς που φροντίζουμε.

Δεν πρέπει να υπάρχει κανένας φόβος, κανένας δισταγμός ως προς την πνευματική εξέλιξη του εαυτού μας που μοιραία έρχεται με όλα τα προαναφερθέντα.

Αν σας χάριζαν μια ανθοδέσμη με μπουμπούκια , θα την πετάγατε όταν εκείνα άνθιζαν; Φυσικά και όχι. Θα τα βάζατε σε ένα βάζο με φρέσκο νερό, θα τα μυρίζατε και θα προσέχατε ν’ έχουν όσο πιο φρέσκο νερό μπορείτε. Μεταφέρετε αυτή την σκέψη και σ ‘εσάς και «αλλάξτε» το νερό του βάζου όσο πιο συχνά μπορείτε. Κρατήστε τα λουλούδια στο βάζο σας όμορφα και εμπιστευτείτε τα ν’ ανθίσουν. Κάποιες φορές τα μπουμπούκια είναι τόσο σφιχτά, που δεν δείχνουν τον ανθό που θα προκύψει. Κάποια παραμένουν μπουμπούκια και μαραίνονται, χωρίς ποτέ να γίνουν λουλούδια. Στο δικό σας βάζο, το νερό το αλλάζετε εσείς, και κρατάτε όποιο λουλούδι ή μπουμπούκι θέλετε.

«Μαμά φοβάμαι, μαμά γερνάω…»


MAXMAG

-------------------------

To Almopia24.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι αυτό δε σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, καθώς αυτές εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη, σχολιαστή ή αρθρογράφο.