Γράφει ο Καλαϊτζίδης Γιάννης: Πολιτική χωρίς Χριστό: Μια επικίνδυνη αυταπάτη
«Μην πιστεύετε κανένα πολιτικό που δεν πιστεύει, δια των έργων, στον Χριστό.»(Γιάννης Καλαϊτζίδης).
Ζούμε σε καιρούς πνευματικής
σύγχυσης, όπου η πολιτική έχει μετατραπεί από διακονία του κοινού καλού σε
θέατρο εντυπώσεων, και η πίστη σε Θεό προσωπικό και ζώντα εκτοπίζεται από
ουδέτερες "αξίες" και τεχνοκρατικά συνθήματα. Όμως, μπορεί αλήθεια
ένας ηγέτης να υπηρετεί αληθινά τον άνθρωπο αν πρώτα δεν στέκεται με δέος
ενώπιον του Θεού;
Η φράση που αποτελεί την αφετηρία
αυτού του στοχασμού δεν είναι απλώς προτροπή· είναι προειδοποίηση. Η πίστη δεν
είναι ιδιωτική υπόθεση, ούτε απλό "πιστεύω" σε μια ανώτερη δύναμη. Ο
Χριστός δεν ζήτησε απλώς να Τον πιστεύουμε, αλλά να Τον ακολουθούμε — και τούτο
εν έργοις, όχι μόνο εν λόγοις.
Ένας πολιτικός που δεν αναγνωρίζει
την πηγή της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αγάπης — δηλαδή τον Ιησού Χριστό
— πώς μπορεί να κυβερνήσει με αλήθεια, δικαιοσύνη και αγάπη; Όταν οι αποφάσεις
του δεν θεμελιώνονται στην αλήθεια του Ευαγγελίου, τότε τι τις καθοδηγεί; Η
σκοπιμότητα; Η ιδεολογία; Το συμφέρον;
Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα
ανθρώπων που επικαλέστηκαν το όνομα του Χριστού, αλλά οι πράξεις τους Τον
αρνήθηκαν. Από την άλλη, υπήρξαν και ηγέτες που δεν μίλησαν πολύ για πίστη,
αλλά ενσάρκωσαν τη χριστιανική ηθική μέσα από την ταπείνωση, τη δικαιοσύνη και
τη φροντίδα για τον αδύναμο.
Δεν είναι αρκετό κάποιος να
"πιστεύει στον Θεό". Πολλοί το δηλώνουν. Εκείνος όμως που πιστεύει
δια των έργων στον Χριστό, φαίνεται:
- στην ταπεινοφροσύνη του,
- στην αίσθηση ευθύνης και όχι εξουσίας,
- στη μέριμνά του για τους πτωχούς, τους αγνοημένους,
τους αδυνάτους,
- στην εντιμότητά του, ακόμα κι όταν δεν τον βλέπει
κανείς,
- και στη δύναμη να πάει "κόντρα στο ρεύμα",
όταν η αλήθεια το απαιτεί.
Αν η κοινωνία μας επιλέγει ηγέτες
που δεν έχουν πνευματικό κριτήριο, τότε θα έχει και αποτελέσματα χωρίς πνεύμα.
Θα κυριαρχεί το πρόσκαιρο, το επιφανειακό και τελικά το άδικο.
Ίσως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο
αυτονόητο: να ζητούμε ηγέτες που πρώτα σέβονται τον Θεό, και ύστερα τον
άνθρωπο. Που δεν ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους, αλλά κυρίως
να την αποδείξουν με τη ζωή τους.
Διότι, αν δεν φοβάται τον Θεό, πώς
θα σεβαστεί εσένα;
-------------------------
