Σταύρος Φαλαγκάρας: Ένας υπέροχος άνθρωπος
Έχουν κιόλας περάσει τέσσερις μέρες κι ακόμη δε συμφιλιώθηκα με την είδηση θανάτου του Σταύρου του Φαλαγκάρα.
Νιώθοντας χρέος και ψυχική μου ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τον αλησμόνητο φίλο, τα δάχτυλά μου αρνούνται να χρησιμοποιήσουν παρελθοντικό χρόνο γι’ αυτόν. Όμως πρέπει να το κάνω, κι ας πονάω αφόρητα.
Μοίρα αγαθή έφερε τον Σταύρο στη ζωή μου. Διορισμένος το ’76 στο Λύκειο Εξαπλατάνου και με κατοικία στο πατρικό μου στη Θηριόπετρα, ευτύχησα να ζει με την οικογένειά του στη γειτονική Φούστανη ο Σταύρος. Με την πρώτη μας επαφή οι κεραίες μας αλληλοανίχνευσαν τον φίλο.
Νέοι φιλόλογοι κι δυο, διψασμένοι για καλύτερη παιδεία, για διεύρυνση της δημοκρατίας, για αξιοκρατία και ελευθερία, η σχέση μας σφυρηλατήθηκε σε φιλία μιας ζωής. Αργότερα, στον Εξαπλάτανο πια, η φιλία μας διευρύνθηκε με άλλα πρόσωπα: ο Μπάμπης, ο γιατρός, ο Μήτσος, ο φυσικός από το Λιτόχωρο, ο Στέλιος, ο φυσικός από τη Μεγάλη Παναγιά της Χαλκιδικής, ο Αχιλλέας, ο δάσκαλος από τη Λάρισα, ο Χρήστος, ο φυσικός από την Τούμπα…Είναι ο κύκλος που ο Αχιλλέας ονομάτισε με καμάρι ‘η Καρατζοβίτικη παρέα’.
Απ’ αυτήν την παρέα με προεξάρχουσα μορφή τον Σταύρο γεννήθηκε ο Μορφωτικός Σύλλογος Εξαπλατάνου ‘Μενέλαος Λουντέμης’ και καθιερώθηκαν τα Λουντέμεια με τις μεγαλειώδεις πολιτιστικές εκδηλώσεις και τις άλλες αξιόλογες δράσεις που έκαναν γνωστό στο πανελλήνιο τον Εξαπλάτανο και την Αλμωπία ως πατρίδα του Λουντέμη. Κι αυτά όλα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Προϋπέθεταν πολλή δουλειά, πολύ χρόνο, μεράκι και κατάθεση ψυχής, για να περάσουν και να παγιωθούν μέσα σ’ ένα περιβάλλον εν πολλοίς εχθρικό προς τον αριστερό λογοτέχνη.
Δωρικός στη σκέψη, αλλά ιωνικά εξωστρεφής, ανοξείδωτος στις ιδέες και τις αξίες του, σοβαρός και με λεπτό χιούμορ, εξαιρετικός φιλόλογος που είχε την τέχνη να εστιάζει στην ουσία και να μην αναλώνεται σε σχολαστικισμούς, πράγμα που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στους μαθητές του.
Είχε το φυσικό χάρισμα του δασκάλου που μπορεί να πλησιάζει φιλικά τους μαθητές του από τον πιο αδύνατο μέχρι και τον πιο δυνατό. Κι αυτό το χάρισμα τον έκανε προσηνή σε όλους. Στην Ανατολική Αλμωπία, στον Εξαπλάτανο, τη Φούστανη, τη Φιλώτεια, τη Θηριόπετρα, το Θεοδωράκι δε θα βρει κανείς άνθρωπο που γνώρισε τον Σταύρο να μην έχει να πει έναν καλό λόγο γι’ αυτόν. Αμφιβάλλω αν έχει περάσει άλλος καθηγητής από την Αλμωπία που να έχει τόσο αγαπηθεί. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που του ταιριάζει γάντι ο στίχος του Μένανδρου ‘ως χαρίεν έστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η’. Ήταν ο κάλλιστος ημών.
Αλησμόνητε φίλε Σταύρο, ο ύπουλος ιός σου έκοψε το νήμα της ζωής λίγους μόνο χρόνους πάνω από την ηλικία του Σωκράτη. Όμως η ζωή σου δεν πέρασε ανωφέλευτη. Δεν έπιασες απλά χώρο όπως συμβαίνει με τους πολλούς. Ήταν μια ζωή γεμάτη δράση και προσφορά. Έβαλες κι εσύ το λιθαράκι σου στο ανθρώπινο οικοδόμημα. Σου ταιριάζει το λεχθέν από τον Απόστολο Παύλο: ‘τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος’.
Εκεί ψηλά στο αγαπημένο σου χωριό, το Μυρόφυλλο των Τζουμέρκων, όπου είσαι θαμμένος, εύχομαι το χώμα που σε σκεπάζει να είναι λαφρύ, πολύ λαφρύ.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου φίλε
Τάσος Καρατζόγλου
-------------------------
